Parel aan de Eeklose gebouwenkroon. Voor het eerst vermeld als schepenhuis in de 13de eeuw; na vernieling door brand (16de eeuw) kreeg het gebouw in de 17de eeuw in grote trekken zijn huidig uitzicht in Vlaamse renaissancestijl. In de 19de eeuw werd een driehoekig fronton in neoklassieke stijl aangebracht. Toen in 1878 de parochiekerk werd afgebroken, werd het fronton voorzien van een groot uurwerk. Het fronton verdween naar aanleiding van een grootscheepse restauratie in 1930-1932. Bij die gelegenheid werd het stadhuis aanzienlijk uitgebreid en werd een belforttoren opgetrokken. De belforttoren herbergt een beiaard. Een kelder uit de 14de – 15de eeuw werd vrijgemaakt en gerestaureerd.
Het Eeklose belfort werd door de Unesco uitgeroepen tot werelderfgoed. Leuk detail: Unesco vond de belforten typisch voor de middeleeuwse macht van de Vlaamse steden. Wellicht verloor de cultuurorganisatie van de Verenigde Naties dan wel even uit het oog dat het Eeklose belfort dateert uit 1932.
Dit 'jonge', 35 m hoge belfort maakt deel uit van de uitbreiding van het historische schepenhuis in 1930 en is mede opgericht ter nagedachtenis van de slachtoffers van W.O. I. Zijn hoofdfunctie en vormgeving leunen duidelijk aan bij de traditie en wijzen op de continuïteit van de symboliek : de stadsbeiaard, die voorheen in het kerkbelfort was ondergebracht, is meteen overgebracht in de klokkenkamer van de bekronende lantaarn.

Foto: Romaine / CC BY-SA (https://creativecommons.org/licenses/by-sa/4.0)